موقعیت انتخاباتی برای بالاترین کرسی کمیته بین‌المللی المپیک در لوزان مرحله تعیین‌کننده‌ای را پشت سر گذاشت. هفت نامزدی که برای جایگزینی توماس باخ رقابت می کنند، برنامه‌های خود را با سباستین کو، کرستی کاونتری و خوان آنتونیو سامارانچ در تعاملات رسانه‌ای ارائه کردند.
به گزارش روابط عمومی کمیته ملی المپیک و به نقل از اینساید د گیمز، این رویداد به عنوان یک نوع امتحان شفاهی عمل کرد که در آن هر یک از داوطلبان 15 دقیقه فرصت داشتند تا خود را از رقبای خود متمایز کنند هرچند امید آن می رود تا مخاطبان را در مخفیانه ترین و مبهم ترین انتخاباتی که سازمان در تاریخ خود برگزار کرده است متقاعد کند.
این تنها رویداد کمپینی بود که قبل از تصمیم نهایی در یونان برگزار شد، سخنرانی ها پخش نشد و همه شرکت کنندگان از آوردن تلفن یا وسایل الکترونیکی به اتاق منع شدند. حداقل در یک فرآیند عجیب و غریب؛ اینها تنها محدودیت ها نبودند: رأی دهندگان نمی توانستند از هفت همکار خود که برای این موقعیت رقابت می کردند سؤالی بپرسند. این محدودیت و عدم انعطاف در مرحله بعدی در اتاق مطبوعات خانه المپیک کاهش یافت، جایی که نامزدها سپس اهداف اصلی خود را در نوبت‌های 10 دقیقه‌ای انفرادی و در مقابل حدود 60 روزنامه‌نگار با امکان پرسیدن سؤال به صورت عمومی ارائه کردند.
اگرچه هیچ افشاگری مهمی وجود نداشت، اما صحنه به عنوان دماسنجی برای اندازه‌گیری دمای یک پالس انتخاباتی بود که در آن اولین علاقه‌مندان شروع به تعریف شدن کردند. در مبارزه برای تاج و تخت دو دارنده مدال طلای المپیک، سباستین کو و کرستی کاونتری هستند. خوان آنتونیو سامارانچ جونیور، پسر رئیس سابق IOC؛ و شاهزاده فیصل الحسین، از اعضای خانواده سلطنتی اردن. چهار نامزد در حال حاضر رهبری سازمان های ورزشی المپیکی را بر عهده دارند: یوهان الیاش (اسکی)، دیوید لاپارتینت (دوچرخه سواری) و موریناری واتانابه (ژیمناستیک). سباستین کو، که رهبری دو و میدانی جهان را بر عهده دارد، بازی های المپیک 2012 لندن را سازماندهی کرده است و به طور گسترده به عنوان جدی ترین رقیب شناخته می شود. علاوه بر این، سه عضو هیئت اجرایی IOC به رهبری باخ عبارتند از سامارانچ جونیور، پرنس فیصل و کاونتری. کاونتری، وزیر ورزش 41 ساله زیمبابوه، به عنوان اولین زنی که جنبش المپیک را در 130 سال عمر خود رهبری می کند، برنامه های این هفت نامزد شباهت‌هایی را در موضوعات اساسی از جمله نیاز به حفظ بی‌طرفی و استقلال جنبش المپیک، سهولت در شنیدن بیشتر از ورزشکاران، تعهد به مبارزه با دوپینگ و حمایت از برابری نشان می‌دهد. پایداری، ارزش های المپیک و نیاز به افزایش درآمد نیز از دیگر نکات است.