دومین دوره بازی های المپیک نوجوانان نانجینگ ۲۰۱۴؛نوجوان خوب=دنیای خوب

به گزارش روابط عمومی کمیته ملی المپیک و به نقل از خبرنگار اعزامی به دومین دوره بازیهای المپیک نوجوانان؛

پنجره اتاق طبقه  ۲۳ فونیکس هتل -که به نظر می رسد در خیابان های بالای شهر واقع شده، چرا که اطرافش را مغازه های گران فروش گرفته است- هر روز صبح متوجه ام می کند که باز مثل هر روز وقتی همه خوابیم باران آمده است. اینجا چینی ها برخلاف ما که با معضل کم آبی و اصراف مواجه هستیم، مشکل آب ندارند. می توان گفت در نانجینگ هر روز باران می بارد و شهر بوی مازندران و گیلان می دهد و بی چتر بیرون رفتن  ریسک بزرگی است.
از پنجره که به بیرون نگاه می کنم شهر را زیر پاهایم احساس می کنم؛ اما ساختمان های بلندتر هم هستند که با زیباترین شکل ممکن بنا شده و با نورپردازی و طراحی های جالب، زیبا تر هم به نظر می رسند.
همین فونیکس هتل ۳۰ طبقه است و دکمه طبقات آسانسورش طبقه ۱۶ را ندارد و از ۱۵ به ۱۷ می پرد و بالا تر از طبقه ۳۰ هم چند طبقه ای دارد که در ادامه به کشف این دو معما خواهم رفت. هتل در نبش یک سه راهی واقع شده؛ سه راهی ی که از یک خیابان دو طرفه شرقی-غربی و یک خیابان جنوبی تشکیل شده و رو به رویش به نظر می رسد یک مرکز نظامی کوچک قرار دارد؛ این را از لباس نظامی های که در حیاط رفت و آمد می کنند می گویم.
از پنجره اتاق می توان مناظر شمال غربی و شمال شرقی را دید. از دریاچه ای در شرق که قایق ها در آن رفت و آمد می کنند تا چند کوه نه چندان بلند در شمال که پشت ساختمان های بلند رو به رو آرام گرفته اند. سمت غرب هم مسیری است که به مرکز شهر می رود به سمت دهکده و بیشتر ورزشگاه هایی که مسابقات در آنجاها برگزار می شود و مه ای که به خاطر هوای شرجی شهر را در برگرفته نمی گذارد بیشتر از چند ساختمان بلند که بالای برند فروشی ها و کی اف سی قرار گرفته را دید.
از جایی که ما مستقر هستیم بیشتر از نیم ساعت تا ورزشگاه "المپیک اسپورت سنتر" محل برگزاری افتتاحیه و بیشتر از ۴۰ دقیقه تا دهکده المپیک محل اسکان ورزشکاران فاصله است.
البته مسوولان برگزاری بازی ها، میهمانان خود را در هتل های سطح شهر تقسیم کرده اند و با اتوبوس های که از شروع روز تا پاسی از شب در مسیر ورزشگاه ها در تردد هستند به محل برگزاری مسابقات می رسانند. در هر اتوبوس یک نوجوان چینی حضور دارد که مسافران را راهنمایی می کند و البته بعضی وقت ها هم اشتباه می کنند که همین اشتباه برای خیلی ها گران تمام می شود، چرا که شهر بزرگ است و در ساعاتی از روز ترافیک دارد برای همین یک اشتباه کوچک در راهنمایی مسیر می تواند مسافران را کیلومترها از مقصد دور کرده یا به دام ترافیک بی اندازد. مثل همین دیروز که گروه ما برای تماشای مسابقات والیبال ساحلی به استادیومی در خارج شهر رفت و قصد داشت بلافاصله بعد از اتمام دیدار ایران و پورتریکو که دو بر صفر به نفع رقیب تمام شد به ورزشگاهی که مسابقات تکواندو برگزار می شود برود که متاسفانه دختری که در اتوبوس بود و به راهنمایی مسافران می پرواخت ما را اشتباه راهنمایی کرد تا از جاده ای در دل جنگل که مسابقات دوچرخه سواری-که ما در این رشته نماینده ای نداریم- برگزار می شود سر درآوریم. چند ساعتی طول کشید تا به سالن تکواندو برسیم و دختر چینی بابت این موضوع آنقدر ناراحت بود که هر چند دقیقه یک بار از ما عذر خواهی می کرد.
باری با اینکه مبارزه نخست مهدی اسحاقی تکواندوکار وزن منهای ۴۸ کیلوگرم کشورمان را از دست دادیم؛ اما توانستیم به تماشای دیگر رقابت های او -که با غلبه بر نماینده چین تایپه به قهرمانی رسید و در اولین روز مسابقات اولین طلا را ازآن کاروان ایران کرد- بنشینیم.
در روز دوم بازی ها باز به محل برگزاری مسابقات والیبال ساحلی رفتیم که پرو توانست ایران را با نتیجه دو بر یک شکست دهد.  چیزی که در مسیر بیشتر توجه ها را به خود جلب می کند خیابان های تمیز شهر است و وسایل حمل و نقل عمومی که از همه نوع آن به چشم می خورد و ما که آی دی کارت مسابقات را داریم؛ می توانیم مجانی از همه آنها استفاده کنیم. مترو، ترن، اتوبوس و...
علاوه بر مباحث فرهنگی که کمیته بین المللی المپیک، برگزار کنندگان مسابقات و کشورهای شرکت کننده توجه ای ویژه به آن دارند، بحث امنیت مسابقات نیز جالب توجه است. به عنوان مثال وقتی گروه خبرنگاران برای حضور در افتتاحیه سوار بر اتوبوس شدند، اتوبوس به جای ورزشگاه به توقف گاهی در حاشیه شهر رفت و بعد از اینکه بازرسی بدنی و خودرو صورت گرفت ماشین به سمت استادیم رفت و وارد ورزشگاه شد.
اینجا همه چینی ها مثل همه جای دنیا شعار می دهند و یکی از شعارهایشان "نوجوان خوب=دنیای خوب" است؛ با این تفاوت که حداقل برخلاف ما به شعارهای خود عمل می کنند.