شواهد و قرائن حاکی از آن است که جام جهانی 2014 - جام بیستم - در اقصی نقاط دنیا به پایان رسیده جز در یک کشور. حقیقت آن است که حتی برزیلی‌ها-میزبان برگزاری آن رویداد بزرگ هم-جام جهانی را پایان یافته تلقی می‌کنند، نه امروز و پس از گذشته چند هفته‌ای از آن که دقیقا از فردای برگزاری دیدار نهایی جام جهانی در ماراکانای ریودوژانیرو. نشانه‌اش هم همین که بلافاصله پس از برگزار جام، کارگران گوشه گوشه‌ی شهر مشغول جمع‌آوری نرده‌ها و سازه‌های مرتبط با برگزاری جام از جمله فیفا فن فست بودند و همزمان در سایر مراکز تجمع؛ گروه گروه مردمانی را می‌شد پیدا کنید که پای تلویزیون‌های عمومی نشسته و لیگ برزیل را که چند ساعت پس از پایان جام جهانی کلیر خورده بود، پیگیری کنند.
از نظر ریویی‌ها بازی بوتافوگو برابر آتلتیکو مینیه‌رو نشانه پایان جام جهانی و آغاز فصلی دیگر در ورزش این کشور بود. اما این رویداد انگار برای ما ایرانی‌ها-همان یک کشوری که ابتدا گفتیم-هنوز به پایان نرسیده است. هنوز عکس‌های جام جهانی‌اند که شِیر می‌شوند، هنوز اخبار و تحلیل‌های جام جهانی‌اندکه بر صفحات روزنامه‌ها نقش می‌بندند و هنوز برنامه تلویزیونی ورزشی را نمی‌توان یافت که آثاری از جام جهانی در آن پیدا نشود. نکته جالب‌تر اینجاست که برزیلی‌ها رویداد بزرگشان پس از جام جهانی لیگ داخلی‌شان بود و این درحالی است که ما در آستانه برگزاری بازی‌های آسیایی هستیم. المپیک آسیایی. همانجایی که قرار است نتایج باور ناپذیرمان را در رقابت‌های آسیایی گوانژو بار دیگر تکرار کنیم. اگر بتوانیم. حال و احوال این روزهای ورزش ما اما حکایت از رویداد بزرگی ندارد که قرار است چندی دیگر در کره جنوبی بوقوع بپیوندد.
نه رسانه‌هایمان چندان توجهی به موضوع بازی‌های آسیایی دارند ونه از آن اخبار امیدبخش، که مثلا نشانه‌ی تامین بودجه و اعتبار و تجهیز کاروان اعزامی باشد، خبری هست. خلاصه چندان مشخص نیست که کی قرار است تپ و تاپ جام جهانی پایان رسیده ،آماده حضور در این رویداد بزرگ شویم.
2- بازی‌های آسیایی اینچوون آنقدر اهمیت و اعتبار دارد که لازم شود یک موج رسانه‌ای گسترده حول و حوش کاروان اعزامی به پاخیزد و صدالبته تامین محتوای مورد نیاز رسانه‌ها برای ایجاد این موج خبری و متوجه کردن افکار عمومی بر عهده اهالی خیابان سئول است . چه زیباست که این اتفاق هر چه سریعتر به وقوع پیوندد تا هنگام شروع بازی‌ها این امید در دل زنده شود که ما می‌توانیم مشابه اتفاقاتی شیرینی که در برزیل روی داد این بار در گستره‌ای وسیع‌تر - به لحاظ تعداد ورزشکار و رشته - در کره جنوبی شکل دهیم. باور کنیم جام جهانی به پایان رسید و دیگر کمتر کسی در اقصی نقاط دنیا پیدا می‌شود که روزگارش را همچنان با خاطرات جام جهانی بگذراند.