جام جهانی فوتبال برای ایران به پایان رسیده است و حالا بسیاری در مورد رفتن یا ماندن کی روش سرمربی تیم ملی فوتبال ایران و نتایج تیم ملی در جام جهانی به بحث نشسته اند. در سوی دیگر اما والیبالیست های ایرانی برای اولین بار و با اقتدار به دور نهایی لیگ جهانی والیبال صعود کرده اند. بسیاری این دو را با هم مقایسه و نتایج والیبال را به فوتبال برتری می دهند. نمی خواهم در این مناقشه بی پایان ورود کنم که هر کدام از اینها از نظر ماهوی با یکدیگر تفاوت های زیادی دارند. اما در میانه این تضارب آرا در بحث والیبال و فوتبال،توجه شما را به راه سومی جلب می کنم.
سال 2010 بود که کاروان ورزشی ایران در مسابقات آسیایی گوانگژو افتخاری بزرگ را برای ورزش ایران کسب کرد، اتفاقا در این کاروان هم والیبال بود و هم فوتبال. البته هیچ کدام از این دو در 20 مدال طلای آسیای کشورمان جایی نداشتند اما ورزشکاران برخی از رشته های ورزشی مثل قایقرانی، دوومیدانی، ووشو زنان برای اولین بار توانستند مدال طلا المپیک آسیایی را کسب کنند. از سوی دیگر برخی دیگر از رشته های ورزشی نیز نشان دادند که می توانند با یک برنامه ریزی مناسب مدال طلا را از آن خود کنند؛رشته هایی مثل کبدی،جودو، تیراندازی بانوان،بوکس و...
حال بازیهای آسیایی اینچئون پیش روست؛2 ماه دیگر مردم ایران که در یک سال اخیر بخش زیادی از شادمانی های خود را در افتخارآفرینی ملی پوشان در میادین بزرگ ورزشی دیده اند،منتظر قهرمانی ها و موفقیت های ورزشکاران کشورمان در این رویداد هستند. مردمی که نشان داده اند در همه حال حامی و پشتیبان ورزشکارانشان بوده اند.
اما وضعیت کنونی ورزش ایران چگونه است؟
با یک نگاه واقع‌گرایانه خواهیم دید که به جز مشکل بزرگ برگزاری دیرهنگام کمیته المپیک و تعویق 15 ماهه در برنامه ریزیهای مهم و استراتژیک این کمیته، دو مشکل اساسی بازی های آسیایی اینچئون را تهدید می کند.
اول اینکه گروهی از فدراسیون های ورزشی که اتفاقا در بازی های آسیایی گذشته موفق بوده اند با مشکلاتی مثل تعلیق ، طولانی شدن دوران سرپرستی مسئولان آن و عدم برگزاری انتخابات مواجه بوده اند. البته برخی از این مشکلات به سامان رسیده است اما بسیار دیر. در برخی از فدراسیون ها ورزشکاران ملی پوش و امید طلای بازی های آسیایی با مشکلاتی مثل اختلاف در اردوهای ملی مواجه هستند و مشکل اساسی که اکثر فدراسیونها با آن دست به گریبانند مشکل بودجه است، چرا که نه تنها بودجه بازیهای پیش رو نسبت به دور قبل( با در نظر گیری قیمت ارز) افزایشی نداشته بلکه کاهش داشته و تا به کنون نیز به کمیته المپیک و بالطبع فدراسیونها تخصیص نیافته است.
در این میانه اما جدا از این مشکلات به نظر می رسد که نگاه مسئولان، رسانه ها و حتی افکار عمومی به جای اینکه متوجه حضوری شایسته در بازیهای آسیایی باشد همچنان فوتبالی است. در چند ماه اخیر و حتی حال که تیم ملی کشورمان از برزیل بازگشته نگاه مجموعه ورزش معطوف به جذابیت های جام جهانی فوتبال یا ماندن و رفتن سرمربی خارجی تیم ملی است تا مسائل دیگر. گویی ورزش کشور در ماندن و رفتن یک سرمربی یا دو تیم فوتبال خلاصه شده است. با این حال گرچه این موضوعات نیز اهمیت دارد اما بخشی نگری قطعا به ورزش کشور آسیب می رساند.
با این حال آقایان مسئول فوتبال تمام شد،بازی های آسیایی در پیش است. اگر می خواهید مردم به شادمانی خود ادامه دهند،به کمک رشته هایی که به بازی های آسیایی می روند،بشتابید و مشکلات آنان را دریابید.